It's the final countdown...

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Beste dames en heren, jongens en meisjes, dit is officieel de laatste blog vanuit Hannover. Over twee weken bevind ik me weer op Nederlandse bodem en ben ik weer inwoonster van Horst aan de Maas. Net zoals ik in Hannover aan het begin flink moest wennen, zal het ook weer even wennen zijn wanneer ik weer thuis woon, gezellig met pap en mam onder één dak ('Milou, nou ruim ow rotzooi toch is enne kier op', 'Ik wil neet mier dat gej mej onder 't werk ligt te appen over wat we vanavond te eate kriege, dat zidde vanzelf wal'). Hoewel ik ervan overtuigd ben dat ik het leven in de stad, de mensen die ik hier heb leren kennen en het leventje dat ik hier geleid heb ga missen, kijk ik er stiekem ook wel weer naar uit om thuis nog even te kunnen genieten van een korte vakantie.

In mijn vorige blog schreef ik aan het eind dat mijn ouders langs zouden komen en dat in dat weekend zondags vaderdag zou zijn. Als verrassing voor pap hadden we die dag een rondleiding in de HDI-Arena geboekt. Dit is dé thuisbasis van voetbalclub Hannover 96. Hoewel ik echt een voetbalgroentje ben vond zelf ík de rondleiding interessant en leuk. We hebben onder andere de persruimte en een van de vele skyboxen mogen zien en hebben via de zogenaamde spelerstunnel het speelveld op mogen lopen. De man die ons rondleidde was zelf een ware Hannover 96 fan en sprak enthousiast over 'zijn' club. Dat maakt zo'n rondleiding natuurlijk ook een stuk prettiger om naar te luisteren.

Samen met pap heb ik ook een kijkje genomen in de Herrenhäuser Gärten, iets wat ik zelf voorstelde en waar mijn ouders zich nogal over verbaasde. Ze hadden nooit gedacht dat ik ooit nog eens met hen naar bloemen en planten zou gaan kijken. Waar zo'n half jaar Duitsland wel niet allemaal goed voor is... ;-)
Verder hebben we dat weekend onder andere aan de Maschsee wat gegeten en gedronken, hebben we het Neue Rathaus bezichtigd en zijn we met het unieke liftsysteem naar boven gegaan. Deze lift volgt de vorm van de koepel in plaats van centraal in het gebouw recht omhoog te gaan.
Natuurlijk heb ik mijn ouders ook de universiteit laten zien! Het was een ontzettend leuk weekend en juist daarom ook weer even lastig toen mijn ouders vertrokken.

In het weekend van 27/28 juni had ik een bruiloft in Nederland waarvoor ik even snel terug naar huis ben gegaan. Het was echt een geweldig mooie dag met prachtig weer en een prachtig bruidspaar. Erg praktisch was dat ik dit bezoekje heb kunnen combineren met een (kort) gesprekje op mijn nieuwe stageplek voor het aankomende schooljaar, het Raayland College te Venray. Het was een prettige kennismaking met mijn SPD waaruit bleek dat we beiden uitkijken naar de samenwerking en er beiden van overtuigd zijn dat dit helemaal goed gaat komen. Helaas konden we nog geen concrete afspraken maken, aangezien mijn SPD nog niet wist welke klassen zij het volgend jaar zou krijgen en welke ik dus zou kunnen overnemen. We hebben afgesproken dat we elkaar nog eens zien in de week voordat de lessen beginnen om dan even duidelijke afspraken te maken en de klassen te verdelen.

Voordat ik het vergeet zal ik ook nog een kleine update geven omtrent school. Inmiddels staat de teller op 16 studiepunten. Ik wacht nog op het punt van de grammatica (B2) toets, maar ik ga er vanuit dat ik deze wel gehaald heb. 19 juli, op een zondag, sluit ik de Theaterkurs en de Sprachrhythmuskurs af. Voor deze vakken moet ik deelnemen aan een kort theaterstuk en moet ik een tekst ritmisch voordagen. Deze twee vakken leveren mij samen 9 punten op. Het laatste vak, Klinische Entwicklungspsychologie, sluit ik op 21 juli af. Iets waar ik best wel tegenop zie, omdat ik bang ben dat het mondeling wat ik hier zal moeten doen vrij pittig gaat worden.
Wanneer ik alle vakken haal kom ik precies op 30 studiepunten uit en heb ik mijn doel behaald. Nog even goed mijn best doen en dan komt het vast en zeker allemaal goed!

De titel van deze blog maakt duidelijk dat het aftellen inmiddels begonnen is. Naar alle waarschijnlijkheid kom ik vrijdag 24 juli naar huis. Dat betekent dat het over ongeveer twee weken al zo ver is, bizar... De komende dagen staan er nog een aantal leuke dingen op de planning en zal ik afscheid moeten nemen van de mensen hier, iets waar ik op dit moment nog liever niet aan denk. Tot die tijd ga ik nog even genieten, 'relaxen' en wat dingetjes regelen die ik voor vertrek geregeld moet hebben. Wanneer ik thuis ben zal ik nog een laatste verhaaltje schrijven en daarmee mijn blog definitief afsluiten. Tot dan!