Inmiddels zijn er dik twee maanden voorbij en begrijp ik af en toe nog niet helemaal waar ik me van tevoren zo'n zorgen over heb gemaakt. Mijn dagelijks leven hier loopt op rolletjes en ik vermaak me prima. De lessen op de universiteit zijn goed te volgen en allemaal erg interessant. De professoren houden rekening met het feit dat Duits niet mijn moedertaal is en verlangen niet al teveel van me . Er is hier één professor die indruk echt op me wist te maken. Deze man is verantwoordelijk voor het vak 'Mündliche Kommunikation: Sprachrhythmus' en trapte zijn lessenreeks af met een zelf geproduceerde rap van zo'n 4 minuten (wellicht ook iets voor u, Theo? ;-)).
Het doel van dit vak is om de Duitse uitspraak te verbeteren en de woorden op de juiste manier te leren beklemtonen aan de hand van muziek. Klinkt leuk, is het ook! Gedurende de les worden er video-opnames gemaakt, die we naderhand met z'n allen terugkijken om op onze eigen uitspraak te reflecteren. Alhoewel dit soms nogal ongemakkelijk is, zie ik het nut er wel van in. We geven elkaar feedback en leren zo van en met elkaar.
Afgelopen week vond er hier in huis een feestje plaats. Mijn huisgenoot vierde zijn verjaardag en had zijn vrienden uitgenodigd. Eenmaal bekend dat ik uit Nederland kom werd de avond hilarisch. Duitsers Enschede, Schiphol en schoenmaat uit horen spreken na enkele biertjes gedronken te hebben is hilarisch. Minder grappig wordt het wanneer zij hun Duitse vocabulaire tevoorschijn toveren en mij lastig vallen met woorden als 'Donaudampfschifffahrtselektrizitätenhauptbetriebswerkbauunterbeamtengesellschaft'. Grappig blijft blijkbaar ook dat ik het woord 'Maschsee' niet uit kan spreken. Het uitspreken van de letters 'schs' voelt gewoon onnatuurlijk aan en inmiddels ik heb de hoop opgegeven. Enschede zal Enjèdè blijven, Schiphol Skiphool en Maschsee onuitspreekbaar.
Enkele weken terug heb ik mega toevallig een Duits meisje leren kennen, die echter in Groningen studeert. Lena is haar naam en wat misschien nóg toevalliger is, is dat zij dit semester ook Sonderpädagogik studeert, min of meer bij mij in de straat woont en vloeiend Nederlands kan praten. Tóch spreken we Duits met elkaar, omdat dit voor mij natuurlijk een goede oefening is.
Aangezien Lena zo'n 3 jaar in Nederland gewoond heeft en net als ik gek is op ongezond Nederlands eten, hebben we afgelopen week besloten kaassouflées te bakken. Weg met de quinoa, gojibessen en havermout, maar 'gewoon' een ordinaire Nederlandse kaassouflée (helaas wel uit de pan in plaats van uit de friteuse....). Behalve dat we samen eten, zitten we vaak aan de Ihme in het zonnetje, die inmiddels regelmatig schijnt hier.
Eerder dacht ik altijd dat ik later in Horst zou blijven wonen, klein maar fijn. Inmiddels ben ik er achter gekomen dat de stad zoveel meer te bieden heeft dan een dorp. Omdat op iedere straathoek wel wat gebeurt, het feit dat niet iedereen elkaar kent en omdat hier zoveel meer te beleven valt dan in een dorp, kan ik me goed voorstellen dat ik later nog een keer het onbekende op zoek en richting de stad vertrek. 'Later als ik groot ben' is nog ver weg, dus eerst focussen op het succesvol afronden van dit buitenlandsemester en genieten van mijn tijd in Hannover.
